Święta Jadwiga Śląska
Święta Jadwiga Śląska urodziła się między 1174 a 1180 rokiem na zamku nad jeziorem Amer w Bawarii jako córka hrabiego Bertolda VI i Agnieszki Wettyńskiej, hrabiów Andechs. Jadwiga otrzymała staranne wychowanie najpierw na rodzinnym zamku, potem zaś w klasztorze benedyktynek w Kitzingen nad Menem (diecezja Würzburg), znanym wówczas ośrodku kulturalnym. Do programu ówczesnych szkół klasztornych należała nauka łaciny, Pisma Świętego, dzieł Ojców Kościoła i żywotów świętych, a także haftu i malowania, muzyki i pielęgnowania chorych.
W roku 1190 Jadwiga została wysłana do Wrocławia na dwór księcia Bolesława Wysokiego, gdyż została upatrzona na żonę dla jego syna, Henryka Brodatego, za którego wyszła mając ok. 12 lat. Miała z nim siedmioro dzieci, z których przeżyło troje. Po dwudziestu latach małżonkowie postanowili - za obopólną zgodą - żyć dalej w separacji, ślubując uroczyście czystość. Jadwiga przebywała w ufundowanym przez siebie klasztorze sióstr cysterek w Trzebnicy. Przełożoną tego klasztoru była już wówczas jej córka Gertruda. Zmarła w klasztorze Trzebnickim 15 października 1243 roku. Księżna Jadwiga przyjmowała z pokorą i poddaniem woli Bożej straty bliskich sobie osób i wszelkie życiowe przeciwności. Prowadziła wiele dzieł dobroczynnych w Trzebnicy, otaczając opieką wielu biedaków, fundowała szpitale i przytułki. W ascezie, żarliwej modlitwie i umartwieniach prześcigała wiele zakonnic. Zachowywała też gorliwie klasztorne przepisy, a w czasie gdy przebywała w klasztorze, wdziewała zakonny habit, aby móc uczestniczyć w modlitwach za klauzurą.
W 1267 roku, a więc niespełna ćwierć wieku po śmierci księżnej Jadwigi, papież Klemens XIV ogłosił ją świętą. W 1680 roku, dzięki królowi Janowi III Sobieskiemu, Jej kult rozciągnięto na cały Kościół. Jej wspomnienie jest obchodzone w Kościele 16 października.
Jest czczona jako patronka Polski, Śląska, uchodźców oraz pojednania i pokoju.
W ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym płaszczu z diademem na głowie, czasami w habicie cysterskim. Jej atrybutami są: but w ręce, krzyż, księga, figurka Matki Bożej, makieta kościoła w dłoniach, różaniec.
Święta Maria Magdalena
Maria Magdalena była postacią biblijną, a jej historia jest opisana w Nowym Testamencie. Pochodziła ona z miasta Magdala na wybrzeżu Jeziora Galilejskiego. Według Ewangelii była opętana przez siedem złych duchów, z których Jezus ją uwolnił. Stała się ona jedną z najbliższych towarzyszek Jezusa Chrystusa. Towarzyszyła mu podczas wielu podróży, słuchała Jego nauk i była świadkiem Jego cudów.
Maria Magdalena była obecna podczas śmierci Jezusa na krzyżu. Stojąc pod Krzyżem, była świadkiem agonii Jezusa i Jego ostatnich słów. Według Ewangelii, była ona również jedną z pierwszych osób, które zobaczyły zmartwychwstałego Jezusa, co podkreśla jej znaczenie jako świadka i ucznia Chrystusa. Spotkanie to miało miejsce przy pustym grobie, gdzie Maria Magdalena próbowała odszukać ciało Jezusa.
Po zmartwychwstaniu Jezusa, Maria Magdalena była aktywna w szerzeniu Ewangelii. Według tradycji miała głosić nauki Chrystusa, szczególnie w rejonie Marsylii we Francji.
Ważne jest jednak zauważyć, że w przeszłości istniały różne interpretacje i legendy związane z Marią Magdaleną, które niekoniecznie mają podstawy w biblii. Niemniej jednak, jej postać pozostaje ważną i cenioną postacią w historii chrześcijaństwa.